ΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΕΙΣΕΡΧΕΣΑΙ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΥΘΥΝΗ!!!
ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΑΜΕΣΑ!!!!
ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΛΛΩΝ!!!

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να
ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ΄τον
κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να
σμίξουμε τον κόσμο
(Γιάννης Ρίτσος)

ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
ΚΑΙ
ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ
ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
(Φώτης)

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο Χρόνος ως Χρήμα. Ο απόλυτος έλεγχος




Νέα τεχνολογία εναντίον της ρευστότητας; Το αστείο είναι πως εκτός απειροελάχιστων ανθρώπων, που τους αποκαλούν με την γραφική έκφραση «συνομωσιολογικοπαρανοϊκούς» όλοι οι οι υπόλοιποι … περί άλλων τυμβάζουν! Αυτό που θέλουν είναι να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε κάτι άλλο, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν εκατοντάδες φορές. Είμαστε σίγουροι πως αυτό το κάτι άλλο θα είναι αγνώριστο, όπως αγνώριστοι είμαστε εμείς σήμερα για τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια. Άρχισε το έγκριτο BBC να μας ενημερώνει σχετικά, απαλά- απαλά … σαν την θερμοκρασία του βάτραχου.
[Η νέα τεχνολογία εναντίον του ...ρευστού: Ένα (σχετικά) απρόσμενο «θύμα» φαίνεται να έχει η εμφάνιση των νέων τεχνολογιών στην οικονομική δραστηριότητα: ο λόγος για το ρευστό. Λίγο καιρό μετά το «κόψιμο» της τελευταίας καναδικής πένας και της επιβολής περιορισμών πάνω στις πληρωμές με ρευστό από χώρες της Ευρωζώνης, το όλο θέμα παρουσιάζεται να γίνεται ολοένα και πιο έντονο, ειδικά από τη στιγμή που κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους ανερχόμενες startups, όπως η Square και η iZettle, οι οποίες δραστηριοποιούνται στο χώρο των πληρωμών. Παράλληλα, είναι πάρα πολλοί αυτοί -μη κυβερνητικές οργανώσεις κυβερνήσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα, μικρές επιχειρήσεις, αλλά και πολυεθνικοί κολοσσοί, developers κ.α- που φαίνονται να αναζητούν εναλλακτικές προς το ρευστό προτάσεις, και ασκούν πιέσεις προς την κατεύθυνση της «κατάργησής» του.
Εκ πρώτης όψεως βέβαια, οι προβλέψεις περί κατάργησης του ρευστού δεν είναι κάτι καινούριο, καθώς «κυκλοφορούν» εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και μέχρι σήμερα δεν έχουν επιβεβαιωθεί, καθώς το ρευστό, «χειροπιαστό» χρήμα αποτελεί μία παλιά και δοκιμασμένη «συνταγή»: οι συναλλαγές είναι γρήγορες, αποδεκτές από τους πάντες, ανώνυμες και εξακολουθούν να είναι εφικτές ακόμα και αν κοπεί το ρεύμα. Ωστόσο, πλέον το ρευστό δέχεται «πυρά» από τρεις κατευθύνσεις: το χώρο των νέων τεχνολογιών, τον σκεπτικισμό σχετικά με τον έλεγχο και τη «διαχείριση» των εθνικών νομισμάτων και τον γενικότερο ενθουσιασμό απέναντι στις «εναλλακτικές», όπως το ψηφιακό νόμισμα, Βitcoin, ο οποίος συνδυάζεται με τη δυσαρέσκεια απέναντι στα «κόστη» του ρευστού (νομισματοκοπεία, φοροδιαφυγή, ληστείες, πλαστογραφία κ.α).
Η εμφάνιση όλο και περισσότερων καινοτομιών όσον αφορά το ψηφιακό χρήμα, όπως οι μέθοδοι πληρωμών με «εργαλεία» σε κινητά», προσφέρουν εύκολες, γρήγορες και πλέον αρκετά ασφαλείς μεθόδους για να κάνει κανείς τις καθημερινές συναλλαγές τους. Επίσης, η κατάσταση της διεθνούς οικονομίας και των διαφόρων εθνικών νομισμάτων στρέφει μεν πολλούς προς «σταθερές» αξίες, όπως ο χρυσός, αλλά είναι αυξημένος και ο αριθμός αυτών που αναζητούν νέες επιλογές (τοπικές ή online μέθοδοι πληρωμών ή ανταλλαγών, online «συναλλάγματα» όπως το Bitcoin).
Η άνοδος των smartphones εμφανίζεται ως ένα φαινόμενο το οποίο είναι ικανό να «νικήσει» το ρευστό, καθώς τα «ψηφιακά πορτοφόλια», που επιτρέπουν σύνδεση των κινητών με τον τραπεζικό λογαριασμό και πληρωμή μέσω ασύρματης τεχνολογίας απλά εξαφανίζουν την ανάγκη να κουβαλά κανείς χρήματα. Επίσης, δεν πρέπει να αγνοείται το ότι, ήδη ένα τεράστιο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας βασίζεται ούτως ή άλλως στο «ηλεκτρονικό» χρήμα, υπό τη μορφή των τραπεζικών λογαριασμών και της διαχείρισής τους. Ωστόσο, όπως σχολιάζει ο Ντέιβιντ Γουόλμαν, αρθρογράφος του Wired και συγγραφέας του «The End of Money», «η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σημασία τόσο το αν η περαιτέρω περιθωριοποίηση του ρευστού οδηγήσει κάποια στιγμή στην εξαφάνισή του. Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι η δυνατότητα των καινοτομιών του ψηφιακού χρήματος να βοηθήσουν την ευημερία των πολλών».]
«…Η Ευημερία των πολλών» πράγμα που όπως καλά γνωρίζουμε -γιατί η εμπειρία μας το έχει δείξει- δεν ισχύει. Όταν η οικονομία τα κράτη και ο άνθρωπος, σκόπιμα, τεχνηέντως και με σχέδιο πολύ καλά οργανωμένο, βιώνει αντιεξέλιξη, κάθε μέτρο χάριν μιας δήθεν ευκολίας μόνον τους προνομιούχους εξυπηρετεί και σε καμία περίπτωση τους πολλούς. Αντίθετα αυτή η ψηφιακή τεχνολογία πληρωμών και διακίνησης του χρήματος, το μόνο που πετυχαίνει είναι ο έλεγχος και ο στραγγαλισμός των πολλών.
Αυτό επιδιώκουν απλά θέλουν να το πετύχουν με «απαλό τρόπο», μιας κι αυτή είναι απολύτως βασική τεχνική του πολέμου, το να κερδίσεις χωρίς καν πόλεμο.
Πολλές δήθεν «ανταλλακτικές κοινότητες» προωθούν αντί του χρήματος να υπάρχει ανταλλαγή υπηρεσιών και αγαθών με την χρήση του «χρόνου». Ω τι εξυπνάδα!!! Ποια παραγνωρισμένη μεγαλοφυΐα να το σκέφτηκε άραγε;
Την ταινία IN TIME την έχετε δει; …. Είναι εξαιρετικά επίκαιρη-προφητική-προπαγανδιστική κλπ ειδικά αν σκεφτούμε και κάνουμε τους παραλληλισμούς χρησιμοποιώντας την ΔΙΑΚΡΙΣΗ, αυτά που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα, με ‘κίνδυνο’ να χαρακτηριστούμε συνομωσιολογικοπαρανοϊκοι για άλλη μια φορά.
… Και ας τα συνδέσουμε με την παθητικότητα και την αστείρευτη βλακεία του ανθρώπου της πολιτείας, της θρησκείας, και της απίστευτης δουλικότητας και υποταγής.
Η ηλιθιότητα του σημερινού πολίτη, είναι τόση ώστε, να θεωρεί ΠΕΡΙ-ΟΥΣΙΑ τα ντουβάρια, τα χαρτιά, τα τσιμέντα και κάθε τι με καμία απολύτως -Ουσία. Δηλ. να μπερδεύει την ΠΕΡΙ-ΟΥΣΙΑ με την ιδιοκτησία.
… πιασ’ τα αυγό και κούρευτο αλλά πρώτα βρες τι έγινε πρώτα η κότα ή το αυγό
…κι αν έγινε πρώτα η κότα …κούρεψε την κότα.






Το 2161, το χρήμα έχει εξαφανιστεί και την θέση του έχει πάρει ο χρόνος. Οι άνθρωποι γερνούν μέχρι τα εικοσιπέντε και ύστερα έχουν την ίδια φυσική παρουσία μέχρι να πεθάνουν. Τότε αρχίζει και λειτουργεί το ενσωματωμένο ρολόι στο χέρι τους, που αρχικά τους δίνει ένα χρόνο ζωής. Έτσι, είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν για να κερδίζουν έξτρα χρόνο, που όμως ξοδεύουν για να αγοράσουν τροφή, για να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, για να πληρώσουν τα χρέη. Στο γκέτο, τα ρολόγια σταματούν διαρκώς, αφού οι κάτοικοί του συνήθως δεν έχουν περισσότερη από μια μέρα για να ξοδέψουν. Στις πλούσιες συνοικίες πάλι, οι άνθρωποι έχουν πάνω από χίλια χρόνια ο καθένας, διατηρώντας την δυνατότητα να ζήσουν για πάντα.
Ο Will Salas (Justin Timberlake) μένει με την μητέρα του και δουλεύει στο εργοστάσιο. Μαζί με όλους τους συντοπίτες του στο γκέτο έχει συνηθίσει να τρέχει και να κοιτάζει διαρκώς το χέρι του. Μέχρι που μια μέρα σώζει ένα πλούσιο που έχει κατέβει στο γκέτο για να αυτοκτονήσει. Εκείνος του χαρίζει πάνω από έναν αιώνα και αργότερα πέφτει από τη γέφυρα. Μετά από τον θάνατο της μητέρας του, ο Will αποφασίζει να περάσει όλα τα επίπεδα για να φτάσει στην πλουσιότερη συνοικία, το New Greenwich, με σκοπό να κατακτήσει τα πάντα. Η ανάμειξή του όμως στην αυτοκτονία του πλούσιου ευεργέτη του φέρνει τους 'χρονομπάτσους' στο κατόπι του. Μαζί με την γοητευτική κόρη του ζάμπλουτου Philippe Weis (Vincent Kartheiser) ξαναγυρνά στο γκέτο και γίνεται παράνομος στην προσπάθειά του να ανατρέψει το σύστημα...
Όταν κάτι είναι εύστοχο, δε πα να 'ναι αδέξιο και βολεμένο, τότε δεν μπορεί παρά να σου 'μιλήσει'. Ο Andrew Niccol κάνει την δική του κριτική στο υπάρχον σύστημα, μέσω της επιστημονικής φαντασίας, και στην συνωμοσία εναντίον του ανθρώπου, που θέλει τους έχοντες και κατέχοντες να επιβιώνουν εις βάρος των φτωχών και αδύναμων. Η ιδέα της αντικατάστασης του χρήματος με τον χρόνο είναι ευφυέστατη, αφού ούτως ή άλλως "ο χρόνος είναι χρήμα". Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και συνήθως σπαταλιέται σε ανούσια πράγματα. Όμως το tagline της ταινίας το λέει καθαρά: "Μια μέρα είναι αρκετή". Πώς θα σαν φαινόταν εάν ζούσατε την κάθε σας μέρα σαν να είναι η τελευταία σας; Και πώς θα σας φαινόταν εάν ζούσατε για πάντα; Η θνησιμότητα στον άνθρωπο είναι συνώνυμη της ύπαρξης. Χωρίς αυτήν, η εξέλιξη δεν θα υπήρχε και όλοι θα βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα ή μια κατάσταση, που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στάσιμη. Αν όμως το σήμερα είναι το μόνο που έχουμε, τότε η δημιουργία είναι αναπόφευκτη.
Γιατί άραγε κάποιοι έχουν περισσότερα από άλλους; Δεν είναι σίγουρα ικανότεροι. Απλά είναι πιο άπληστοι. Ο απεριόριστος χρόνος, που έχουν οι πλούσιοι στο «In Time», αποκαλύπτει τον στυγνό ατομικισμό και την απάνθρωπη φύση των κοινωνικών συστημάτων. "Who wants to live forever?" ρωτάνε με ευστοχία οι Queen, για να απαντήσουν αργότερα: "Forever is our today". Περίμενα να το ακούσω στο background σε πολλές σκηνές, αλλά δυστυχώς δεν μου έκαναν το χατίρι. Όμως ζωγραφίζει μια εικόνα για την ταινία. Φτωχοί που εξοντώνονται με δόλο, πλούσιοι που θέλουν να ζήσουν για πάντα έχοντας όλες τις ανέσεις και τα διαφορετικά επίπεδα διαβίωσης, επαναφέρουν το αποτυχημένο "Separate but equal". Κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Η ιστορία του Will και της Sylvia θυμίζει ελάχιστα σύγχρονους «Bonnie and Clyde» και «Natural Born Killers», κάτω από την μάσκα του Ρομπέν των Δασών. Αποδεικνύουν πως η αλλαγή είναι μόνο μια ιδέα, που δεν είναι δύσκολο να υλοποιηθεί. Η άρχουσα τάξη δεν πρέπει να είναι στην κορυφή για πολύ. Όταν, προς το τέλος της ταινίας, η εξέγερση έχει πάρει το δρόμο της, οι 'χρονομπάτσοι' παρακολουθούν το σύστημα να καταρρέει και δείχνουν να τα έχουν εντελώς χαμένα. Κάποιος ρωτάει: "Τι κάνουμε τώρα;". Η απάντηση καταδεικνύει αυτό που θα έπρεπε να είχαν την αξιοπρέπεια να κάνουν πολλοί γνωστοί μας: "Πάμε σπίτι μας"...
Δεν ξέρω αν φταίει η παρουσία του εξαιρετικού, για άλλη μια φορά, Cillian Murphy ή αν όντως φέρνει κάπως, αλλά η ταινία μου θύμισε το «Inception», με τα διαφορετικά επίπεδα και την έντονη αντίστροφη μέτρηση. Ο Andrew Niccol πάντως δεν ξεφεύγει πολύ από το μενού του «Gattaca» και μας χαρίζει μια ταινία, όσον αφορά στην αλλαγή του συστήματος και την ανατροπή των κανόνων, παρόμοια με το «The Adjustment Bureau» του George Nolfi. Η αλήθεια είναι πως το «In Time» υστερεί σε ποιοτική διάρκεια, έχοντας νεκρά διαστήματα και βολικές μεταβάσεις από την μια σκηνή στην άλλη. Η αδεξιότητά του ορισμένες φορές είναι τόσο μεγάλη, που βρίσκεσαι στο τσακ να χάσεις το ενδιαφέρον σου. Όμως η ιστορία δεν σε αφήνει. Είναι και η εποχή βλέπεις...



Δεν υπάρχουν σχόλια: