Στην εποχή του Υδροχόου με Υδρογόνο!!!

Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ: To καύσιμο του μέλλοντος και η Υδρογονοκίνηση

Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ

To καύσιμο του μέλλοντος και η Υδρογονοκίνηση

«Τα πιο συνηθισμένα στοιχεία στο σύμπαν είναι το υδρογόνο και η ηλιθιότητα».

Aνώνυμος

Ο ρόλος μου στην ανερχόμενη οικονομία του υδρογόνου είναι να υλοποιήσω τεχνολογίες για τις οποίες τόσο πολλοί άνθρωποι είχαν προηγουμένως διακηρύξει πως είναι αδιανόητες.

Roger Billings, εφευρέτης

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα η οικονομία που βασίζονταν στην ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα απογειώθηκε. Όμως, όπως συνέβη παλιότερα και με τους δεινόσαυρους, αυτού του είδους η ενέργεια πρόκειται σύντομα να εκλείψει. «Η λίθινη εποχή δεν τελείωσε επειδή δεν υπήρχαν άλλες πέτρες. Η πετρελαϊκή εποχή δεν θα τελειώσει λόγω ελλείψεως πετρελαίου…». Αυτά τα λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον πρωτοπόρο οραματιστή στο χώρο της Ελεύθερης Ενέργειας. Ανήκουν αντίθετα στον Σείχη Γιαμανί, πρώην υπουργό Πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας και εμπνευστή του καταστροφικού πετρελαϊκού εμπάργκο στο οποίο υπέβαλε την ανθρωπότητα ο ΟΠΕΚ το 1973. Ο Σαουδάραβας Σείχης, η απόφαση του οποίου πυροδότησε μέσα σε μια νύχτα τον πληθωρισμό και την μακροχρόνια οικονομική ύφεση σε όλες τις μη πετρελαιοπαραγωγές Δυτικές και τριτοκοσμικές οικονομίες, είναι απαισιόδοξος για το μέλλον του πετρελαίου. Όχι επειδή αυτό κάποτε θα εξαντληθεί, εφόσον, ως γνωστόν, συνεχώς ανακαλύπτονται νέα κοιτάσματα σε μεγαλύτερα βέβαια βάθη. Ανησυχεί επειδή οι τεχνολογικές εξελίξεις, σε συνδυασμό με την πίεση του κινήματος για την προστασία του περιβάλλοντος, προετοιμάζουν ήδη το επόμενο βήμα.

«Ανησυχώ για το μέλλον. Αν κερδίσεις λεφτά τόσο εύκολα, χαλαρώνεις και οι μύες ατονούν…», παραπονιέται ο Σείχης Γιαμανί, που προαισθάνεται ότι το τέλος της πετρελαϊκής εποχής θα έρθει πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι υποψιαζόμαστε, και ότι η κατεξοχήν πετρελαιοπαραγωγός χώρα του θα βρεθεί ξαφνικά σε πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Τα πετρελαϊκά αποθέματα αναμένεται να εξαντληθούν οριστικά γύρω στο 2100μ.Χ., ωστόσο όμως η ανθρωπότητα θα έχει απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Έτσι οι Σαουδάραβες, παρ’ όλο που έχουν μια θάλασσα πετρελαίου κάτω από τα πόδια τους, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν…

Τα ορυκτά καύσιμα εξαντλούνται με ταχύτατους ρυθμούς και μαζί τους εξαντλείται και η ικανότητα του πλανήτη μας να απορροφά τη ρύπανση που προέρχεται από αυτά. Όλοι συμφωνούν ότι χρειάζεται πλέον ένα νέο καύσιμο, ένα υποκατάστατο το οποίο όμως δε θα ρυπαίνει και θα βρίσκεται σε αφθονία. 

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως το καύσιμο της τρίτης χιλιετίας, αυτό που θα λύσει οριστικά το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας και θα καθαρίσει το φυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας, είναι και το πιο απλό και συνηθισμένο στοιχείο στο σύμπαν: το υδρογόνο (Η). Οι μελλοντολόγοι προβλέπουν πως το υδρογόνο έχει όλες τις δυνατότητες να αντικαταστήσει αργά η γρήγορα τα ορυκτά καύσιμα. Το υδρογόνο θα εκθρονίσει τον «Βασιλιά Πετρέλαιο», επειδή είναι σαφέστατα αποδοτικότερο, καθαρότερο και υπάρχει παντού και σε αφθονία (για την ακρίβεια είναι το ένατο πιο άφθονο στοιχείο στη Γη).Άλλωστε αυτό υποδεικνύει και το γεγονός ότι όσο πιο εξελιγμένη μορφή ορυκτών καυσίμων χρησιμοποιούμε, τόσο μεγαλύτερη είναι και συμμετοχή του υδρογόνου σ’ αυτή. Για παράδειγμα, ο λιθάνθρακας περιέχει μόνον 30% υδρογόνο, το πετρέλαιο περίπου 70%, ενώ το πολύ πιο αποδοτικό φυσικό αέριο αποτελείται κατά 90% από υδρογόνο! Η σταθερή αναβάθμιση του υδρογόνου μέσα στα ορυκτά καύσιμα προοιωνίζει ένα μέλλον, όπου η κυρίαρχη καύσιμη ύλη θα είναι το αφθονότερο και ελαφρύτερο στοιχείο του σύμπαντος.

Τον 19ο αιώνα η ανθρωπότητα βάσιζε την οικονομία της στα στερεά καύσιμα (ξύλο και άνθρακας). Τον 20ο αιώνα η οικονομία βασίζονταν στα υγρά καύσιμα (πετρέλαιο και παράγωγά του). Και στις αρχές του 21ου αιώνα το φυσικό αέριο, ο λεγόμενος «πρίγκιπας των υδρογονανθράκων», αρχίζει να εκτοπίζει τα υγρά καύσιμα. Αυτή η τάση προς τα αέρια καύσιμα προβλέπεται να συνεχιστεί και θα καταλήξει στο υδρογόνο, που είναι το απλούστερο χημικό καύσιμο, στην ουσία ένας «υδρογονάνθρακας χωρίς άνθρακα». Όταν αυτό συμβεί η εποχή του ρυπογόνου άνθρακα, που ευθύνεται για το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και είναι ο κατεξοχήν μολυντής του περιβάλλοντος, θα αποτελεί πλέον ιστορία.

Η ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ

Σε αντίθεση με την οικονομία του πετρελαίου και των άλλων ορυκτών καυσίμων, η οικονομία του υδρογόνου θα βασίζεται σ’ ένα στοιχείο με μηδενικές ρυπογόνες εκπομπές, το οποίο συμβαίνει να βρίσκεται παντού όπου υπάρχει νερό (Η2Ο) ή χημικές ενώσεις που περιέχουν νερό. Όχι μόνον χώρες με πρόσβαση σε ωκεανούς και θάλασσες, αλλά και χώρες με λίμνες, ποτάμια ή πάγους θα μπορούν να παράγουν άφθονο υδρογόνο με τη βοήθεια της ηλεκτρόλυσης, δηλαδή με τη διάσπαση του νερού στα συστατικά του μέρη (υδρογόνο και οξυγόνο) η οποία επιτυγχάνεται με τη διέλευση ηλεκτρικού ρεύματος μέσα του.

Περισσότερο κι από ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο η ανατολή της εποχής του υδρογόνου θα αλλάξει ριζικά το γεωπολιτικό σκηνικό της υδρογείου. Θα συμβούν κοσμοϊστορικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, με κυριότερη το τέλος της εξάρτησης από τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, μια περιοχή που θα απωλέσει εξ αιτίας αυτού του γεγονότος και το μεγαλύτερο μέρος της γεωπολιτικής υπεραξίας της. Επίσης, όλες οι μη πετρελαιοπαραγωγές χώρες του πλανήτη μας θα ανακουφιστούν από τη συνεχή αιμορραγία συναλλάγματος, θα αναδιαρθρώσουν τα εμπορικά τους ισοζύγια και θα πετύχουν εν τέλει υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, που θα εξυψώσουν γρήγορα το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων τους. Το υδρογόνο που θα παράγεται από την αιολική και ηλιακή ενέργεια θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας νέας παγκόσμιας ενεργειακής οικονομίας.

Χώρες ημιάνυδρες, αλλά με μεγάλη ηλιοφάνεια, θα εξελιχτούν σε πρώτης τάξεως παραγωγούς υδρογόνου, εφόσον η ηλιακή ενέργεια θα χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρισμού, ο οποίος στη συνέχεια θα χρησιμοποιείται για την παραγωγή υδρογόνου με ηλεκτρόλυση. Παρομοίως, χώρες που δέρνονται από ισχυρούς ανέμους θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την αιολική ενέργεια για την παραγωγή επαρκών ποσοτήτων υδρογόνου. Ένα εκτεταμένο δίκτυο μικρών αγωγών θα μεταφέρει το αέριο υδρογόνο στις περιοχές κατανάλωσης του. Μάλιστα υπάρχει η άποψη πως το υπάρχον δίκτυο φυσικού αερίου θα μπορεί, με λίγη τροποποίηση, να μεταφέρει υδρογόνο στα αστικά κέντρα, σε κεντρικούς αποθηκευτικούς χώρους, ακόμη και στα πρατήρια διανομής και ανεφοδιασμού των υδρογονοκίνητων αυτοκινήτων του μέλλοντος. Εφόσον είναι γνωστό ότι πάνω από το 60% της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στις πόλεις, η οποία προκαλεί και 50.000-60.000 θανάτους ετησίως, οφείλεται στις εκπομπές καυσαερίων από τα αυτοκίνητα, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο ευεργετικές θα είναι οι επιπτώσεις στο αστικό περιβάλλον από την κυκλοφορία των υδρογονοκίνητων οχημάτων, τα οποία θα καίνε υδρογόνο αφήνοντας ως κατάλοιπο ένα απογοητευτικά άγευστο «αποσταγμένο νερό», που το μόνο που θα κάνει θα είναι να νοτίζει ελαφρώς τους ασφαλτόστρωτους δρόμους…

Υπάρχει βεβαίως και η άποψη να χρησιμοποιηθεί η πυρηνική ενέργεια για την παραγωγή υδρογόνου, μια άποψη που κάνει τα μάτια των επιτελών της πυρηνικής βιομηχανίας να γυαλίζουν με νόημα. Όμως η πυρηνική ενέργεια κάθε άλλο παρά φιλική προς το περιβάλλον είναι και η παραγωγή υδρογόνου με τη βοήθεια της ίσως δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται πως θα έλυνε.

Η ιδέα να χρησιμοποιηθεί το υδρογόνο ως «καύσιμο του μέλλοντος» είναι αρκετά παλιά. Ήδη από τη δεκαετία του 1870 ο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας Ιούλιος Βερν, πρότεινε το υδρογόνο ως το καταλληλότερο καύσιμο για την αντικατάσταση του άνθρακα, που έκανε γκρίζες και ανθυγιεινές τις ευρωπαϊκές πόλεις του 19ου αιώνα. Γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό πως ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αξιοποιήσει εύκολα το ελαφρύτερο γνωστό στοιχείο στο σύμπαν, το οποίο τροφοδοτεί με ενέργεια ακόμη και τον ζωοδότη Ήλιο. 

Κατ’ αρχάς το υδρογόνο –αυτό το άχρωμο, άοσμο και άγευστο αέριο– σπάνια συναντάται ελεύθεροστο περιβάλλον. Συνήθως είναι ενωμένο με άτομα άλλων στοιχείων σχηματίζοντας σύνθετα μόρια π.χ. νερό. Για να ληφθεί το υδρογόνο πρέπει τα μόρια αυτά να διασπαστούν. Αυτό μπορεί να συμβεί εύκολα στην περίπτωση του νερού, που αποτελείται από υδρογόνο και οξυγόνο. Για να διαχωριστούν τα δύο στοιχεία και να αποσπαστεί το υδρογόνο, απαιτείται η διέλευση ηλεκτρικού ρεύματος μέσα από το νερό (ηλεκτρόλυση), μια τεχνολογική διαδικασία που είναι γνωστή και εφαρμόσιμη εδώ και έναν αιώνα.

Ένα από τα προβλήματα που εμποδίζει προς το παρόν την ευρύτατη χρήση του υδρογόνου είναι και η καχύποπτη στάση που τηρεί η κοινή γνώμη απέναντι του. Το υδρογόνο έχει τη φήμη του επικίνδυνου καυσίμου, καθώς πολλοί το θεωρούν ιδιαίτερα εκρηκτικό. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν είναι περισσότερο εκρηκτικό απ’ ότι η βενζίνη ή το φυσικό αέριο. Πάντως έχει την ιδιότητα να καίγεται –με άχρωμες φλόγες– σε υψηλότερες θερμοκρασίες απ’ ότι η βενζίνη και να παραγάγει πολύ περισσότερη ενέργεια απ’ ότι η αντίστοιχη ποσότητα βενζίνης. Αλλά αυτό αποτελεί κάθε άλλο παρά μειονέκτημα.

Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ

Δυστυχώς αρκετοί άνθρωποι έχουν συνδέσει τη λέξη υδρογόνο με δύο πράγματα: με την τρομακτική υδρογονοβόμβα και με το φοβερό ατύχημα του αερόπλοιου Χίντεμπουργκ το 1937. Η υδρογονοβόμβα ή βόμβα πυρηνικής σύντηξης δοκιμάστηκε για πρώτη φορά από τις ΗΠΑ σε μια κοραλλιογενή ατόλη του Ειρηνικού Ωκεανού την 1η Νοεμβρίου του 1952. Η συγκεκριμένη βόμβα είχε ισχύ 10 (ΜΤ) μεγατόνους, ήταν δηλαδή 500 φορές ισχυρότερη από τη βόμβα των 20 (ΚΤ) χιλιότονων που ισοπέδωσε επτά χρόνια πριν τη Χιροσίμα. Αποτέλεσμα της πρωτοφανούς έκρηξης ήταν η εξαύλωση της ατόλης. 

Για να ενεργοποιηθεί μια υδρογονοβόμβα χρειάζεται οπωσδήποτε να προηγηθεί μια μικρή πυρηνική σχάση, η οποία και εξασφαλίζει την ενέργεια και τη θερμοκρασία που απαιτείται για να ξεκινήσει η πυρηνική σύντηξη των ατόμων του υδρογόνου-2 (δευτέριο) και υδρογόνου-3 (τρίτιο), που τελικά απελευθερώνει τρομακτικά ποσά ενέργειας και είναι ιδιαιτέρως καταστρεπτική. Αυτός είναι και ο μοναδικός, προς το παρόν, τρόπος για να αξιοποιηθεί η πυρηνική σύντηξη. Πρόκειται όμως για μια μακάβρια και απάνθρωπη «αξιοποίηση».

Από την άλλη αρκετοί άνθρωποι έχουν δει και αποτυπώσει στη μνήμη τους τις δραματικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τη σκηνή της σύγκρουσης και καταστροφής του αερόπλοιου Χίντεμπουργκ (Hindenburg).To Χίντεμπουργκ ήταν ένα γερμανικό αερόπλοιο με 100 ανθρώπους πλήρωμα και επιβάτες, που έπιασε φωτιά στις 6 Μαίου του 1937 στο Lakehurst του Νιου Τζέρσι (ΗΠΑ). Μολονότι σ’ αυτό το τραγικό ατύχημα σκοτώθηκαν 36 άνθρωποι, πηδώντας ή πέφτοντας στο κενό, οι περισσότεροι κατάφεραν να σωθούν. Επειδή όμως το αερόπλοιο χρησιμοποιούσε υδρογόνο ως ανυψωτικό αέριο, η μνημειώδης καταστροφή του δυσφήμισε αυτό το χημικό στοιχείο. Έτσι, το πηδαλιουχούμενο αερόστατο που ανακάλυψε ο Ζέππελιν το 1900, ολοκλήρωσε άδοξα τη σταδιοδρομία του ως μέσο αερομεταφοράς μετά από αυτό το τραγικό ατύχημα.

Χωρίς αμφιβολία, σ’ αυτή τη δυσφημιστική εκστρατεία έβαλαν το χεράκι τους και οι ανερχόμενες πετρελαϊκές εταιρείες, που άρπαξαν την ευκαιρία για να θέσουν «εκτός μάχης» έναν βέβαιο ενεργειακό ανταγωνιστή. Από τότε ανακόπηκε για δεκαετίες και ο ενθουσιασμός για τη χρήση του υδρογόνου ως καύσιμου κίνησης. Ωστόσο σήμερα, μετά τα σοκ του πετρελαϊκού εμπάργκο (1973) και του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ (1986), η καταστροφή του Χίντεμπουργκ φαντάζει απλό συμβάν και σε καμιά περίπτωση αρκετή για να ανακόψει την επερχόμενη εποχή του υδρογόνου. 

Εκτός του ότι οι πρωτοπόροι ερευνητές της τεχνολογίας του υδρογόνου είναι αναγκασμένοι να πείσουν την κοινή γνώμη ότι είναι υπερβολικές οι ανησυχίες της για την επικινδυνότητα αυτού του υλικού, πρέπει να βρουν και τρόπο για την αποθήκευση του υδρογόνου μέσα στα αυτοκίνητα. Και αυτό επειδή, αν το υδρογόνο αποθηκευτεί με αέρια μορφή, θα καταλαμβάνει τετραπλάσιο όγκο και θα έχει διπλάσιο βάρος από ένα συνηθισμένο ρεζερβουάρ βενζίνης. Αν πάλι χρησιμοποιηθεί σε υγρή μορφή, τότε θα πρέπει να διατηρείται σε θερμοκρασία λιγότερη των 36 °C.

Αν και εξαρχής αποθαρρυντικά, τα προβλήματα ασφάλειας και αποθήκευσης του υδρογόνου θεωρούνται υπερβάσιμα και γι’ αυτό αρκετοί κατασκευαστές αυτοκινήτων αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά τη λύση του υδρογόνου ως καύσιμης ύλης του κοντινού μέλλοντος. Μάλιστα τον Απρίλιο του 1997 η Daimler-Benz ανακοίνωσε ότι επένδυση ύψους 295 εκατομμυρίων δολαρίων στην τεχνολογία κυψελών ηλεκτροπαραγωγής, που θα παρήγαγαν υδρογόνο. Σύντομα κι άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες ακολούθησαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό το παράδειγμα της, στρεφόμενες στην οικονομία του υδρογόνου. Γιγαντιαίες πολυεθνικές, όπως η General Electric, η Siemens, η Daimler-Benz-Chrysler και η Ford, επενδύουν στην έρευνα του υδρογόνου και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη των ενεργειακών κυψέλων (fuel cells), δισεκατομμύρια δολάρια.

ΥΔΡΟΓΟΝΟΚΙΝΗΤΑ ΟΧΗΜΑΤΑ

Η ανάπτυξη της νέας τεχνολογίας αυτοκινήτων με κινητήρες υδρογόνου θα μεταβάλει σε προϊστορικό τον βενζινοκινητήρα εσωτερικής καύσης. Ο πρωτόγονος αυτός κινητήρας θα πρέπει να θεωρείται μια σίγουρη απώλεια ως το 2025. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως ένα παραδοσιακό βενζινοκίνητο όχημα καταναλώνει σε όλη τη διάρκεια της «ζωής» του 13.500 λίτρα βενζίνης, εκλύοντας ταυτόχρονα στην ατμόσφαιρα 35 τόνους διοξειδίου του άνθρακα, τότε γίνεται κατανοητό πως τα υδρογονοκίνητα οχήματα με μηδενική έκλυση καυσαερίων (Zero Emission Vehicles –ZEV) θα απαλλάξουν τον πλανήτη μας από την όξινη βροχή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εφόσον το 1/4 των αερίων που προκαλούν την υπερθέρμανση προέρχονται από τα αυτοκίνητα. 

Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό κινητήρα εσωτερικής καύσης, που λειτουργεί με την παραγωγή υψηλής θερμότητας από εκρήξεις, η κινητήρες υδρογόνου, που βασίζονται στις κυψέλες ηλεκτροπαραγωγής, λειτουργούν μέσω σχετικά ψυχρών ηλεκτροχημικών αντιδράσεων. Το υδρογόνο διοχετεύεται στην κυψέλη μέσω διόδων στις πλακέτες, ενώ ένας καταλύτης από πλατίνα ιονίζει το αέριο και διασπά κάθε μόριο του σε ηλεκτρόνια και πρωτόνια. Τα πρωτόνια περνούν μέσα από μια μεμβράνη κι ενώνονται με οξυγόνο παράγοντας νερό. Τα ηλεκτρόνια διοχετεύονται μέσω μιας εξωτερικής εξόδου και τιθασεύονται ώστε να τροφοδοτήσουν τον ηλεκτρικό κινητήρα. Αυτή η διαδικασία θεωρείται 2-3 φορές αποτελεσματικότερη από εκείνη του κινητήρα εσωτερικής καύσης, ενώ τα μόνα παράγωγα της είναι ηλεκτρισμός, νερό και λίγη θερμοκρασία.

Αλλά προτού φθάσουμε στα υδρογονοκίνητα οχήματα ένα πετυχημένο ενδιάμεσο στάδιο ενδέχεται να αποτελέσουν τα λεγόμενα «υβριδικά» αυτοκίνητα, οι κινητήρες των οποίων θα λειτουργούν με ηλεκτρισμό ή καίγοντας βενζίνη, φυσικό αέριο και υδρογόνο. Το πρόβλημα είναι η αποθήκευση των καυσίμων, καθώς απαιτούνται μεγάλες και βαριές δεξαμενές. Αν όμως γίνει εφικτό ένα υβριδικό όχημα να διανύει απόσταση 700 χιλιομέτρων με ισοδύναμο 11 λίτρων βενζίνης, τότε το πρόβλημα θα έχει λυθεί. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2020 τα υβριδικά αυτοκίνητα θα αντιπροσωπεύουν το 20% του συνόλου των οχημάτων που θα κυκλοφορούν στους δρόμους των Δυτικών χωρών.

Εκτός από την πολλαπλότητα των ενεργειακών επιλογών που προσφέρουν, τα υβριδικά οχήματα είναι και πιο οικονομικά. Ένα βενζινοκίνητο όχημα που έχει ταυτόχρονα κυψέλες ηλεκτροπαραγωγής, παρέχει 1,5-2,3 φορές περισσότερη οικονομία απ΄ ότι ένα όχημα με παραδοσιακό κινητήρα εσωτερικής καύσης. Ένα υδρογονοκίνητο όχημα έχει 2,8 φορές μεγαλύτερες επιδόσεις απ’ ό,τι ένα βενζινοκίνητο. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Το υδρογόνο αναγνωρίζεται εδώ και αρκετά χρόνια ως η οικονομικότερη και κυρίως ως η πλέον οικολογικά αβλαβή πηγή ενέργειας του μέλλοντος. Έπειτα από πολύχρονες έρευνες ανακαλύφθηκε τρόπος παραγωγής ενός εκ των βασικότερων στοιχείων του υδρογόνου, δηλαδή την αιθανόλη, μέσω της χρησιμοποίησης ζαχαρότευτλων, ζαχαροκάλαμων, σόργου (κεχρί), μίσχων ή ακόμη και αστικών λυμάτων, τα οποία, όπως υποστηρίζεται, είναι σε θέση να αποτελέσουν μελλοντικά την πιο φθηνή πηγή ενέργειας ακόμη και για την Ελλάδα. 

Η χρήση της αιθανόλης για την παραγωγή υδρογόνου δεν είναι βέβαια μια καινούργια ιδέα. Ωστόσο, στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μέσω του ειδικού καταλυτικού μηχανήματος που κατασκεύασε η ομάδα του κυρίου Βερύκιου, κατέστησε εφικτή όχι μόνον την αύξηση της περιεκτικότητας της αιθανόλης από τις πρώτες ύλες αλλά κυρίως την εξάλειψη των αρνητικών συνεπειών της εκπομπής επικίνδυνων ουσιών κατά τη διαδικασία παραγωγής του υδρογόνου.

Επίσης το υδρογόνο θα μπορούσε να παραχθεί σε οικιακή βάση, με τη χρησιμοποίηση ηλιακών κυψελών στις στέγες των σπιτιών. Το υδρογόνο που θα παράγεται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αποθηκεύεται στα υπόγεια των σπιτιών για μελλοντική χρήση ή θα διοχετεύεται στο τοπικό δίκτυο διανομής υδρογόνου, πράγμα που θα παρέχει ένα επιπλέον οικονομικό έσοδο στον παραγωγό του. Σε κάθε περίπτωση τα πλεονεκτήματα της παραγωγής και χρήσης του υδρογόνου ξεπερνούν κατά πολύ τα όποια μειονεκτήματα του.

Παρά τα κραυγαλέα πλεονεκτήματά της η τεχνολογία του υδρογόνου βασίζεται για την ανάπτυξη της στην καλή θέληση των γιγαντιαίων επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και δευτερευόντως στις αυτοκινητοβιομηχανίες. Οι κατασκευαστές αυτοκινήτων είναι που προσαρμόζουν τα προϊόντα τους στον τύπο ενέργειας που κυκλοφορεί ευρέως στην αγορά και όχι το αντίθετο. Σκεφτείτε το: Ποιοι κατασκευαστές θα τολμήσουν να βγάλουν στην αγορά υδρογονοκίνητα οχήματα, αν δεν υπάρχουν πρατήρια διάθεσης υδρογόνου στους οδηγούς;

Αλλά κι εδώ υπάρχει λύση. Ονομάζεται «ενεργειακή αποκέντρωση». Αντίθετα με το όραμα μιας οικονομίας κινούμενης με υδρογόνο, που θα βασίζεται στο συγκεντρωτικό ενεργειακό μοντέλο (γιγαντιαίοι σταθμοί παραγωγής υδρογόνου και εκτεταμένα δίκτυα διανομής και πώλησης), το όραμα ενός αποκεντρωμένου συστήματος παραγωγής και κατανάλωσης υδρογόνου πλησιάζει πολύ κοντά στον κόσμο της Ελεύθερης Ενέργειας.

Αρκετοί ερευνητές έχουν αυτό το επαναστατικό όραμα. Σχεδιάζουν έναν τρόπο παραγωγής υδρογόνου ακριβώς στο «σημείο κατανάλωσής» του. Αυτό, μαζί με άλλες εναλλακτικές τεχνολογίες ενέργειας θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός αποκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος, όπου ιδιώτες και επιχειρηματίες θα αντλούν μόνοι τους και χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων την ενέργεια που χρειάζονται. Ενεργειακή αποκέντρωση σημαίνει να μπορεί ο καθένας να είναι παραγωγός, κάτοχος και χρήστης της ενέργειας που χρειάζεται. Αυτό θα πει Ελεύθερη Ενέργεια!

Ορισμένοι από αυτούς τους οραματιστές εφευρέτες είχαν, ως τέτοιοι (δηλαδή ως οραματιστές), την αφέλεια να προτείνουν τις πρωτοποριακές τους ιδέες και λύσεις σε κυβερνητικούς αξιωματούχους, πιστεύοντας πως οι κυβερνήσεις υπάρχουν για να υπηρετούν το συμφέρον των πολιτών τους (στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο). Σε αντάλλαγμα εισέπραξαν την αδιαφορία, ακόμη και την εχθρότητα, των κυβερνήσεων, που αν και έβλεπαν θετικά την προοπτική της οικονομίας του υδρογόνου, εντούτοις την αντιλαμβάνονταν συγκεντρωτικά και σε καμιά περίπτωση αποκεντρωτικά…

ΠΗΓΗ: Γιώργος Στάμκος, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ (FREE ENERGY): H Eπανάσταση που Αλλάζει τα Πάντα.