What We Do In Life Echoes In Eternity
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Κοιτάξτε καλά κάτω από τον τίτλο. Τ΄ όνομα μου. Το αληθινό. Δεν γράφω ως «Αλέξης Καψοπρετεντέρης», ούτε ως «Πάσχος Παπαχελοτρέμης». Έχω λοιπόν και την ευθύνη. Μόνο εγώ.
Ένας σκιώδης ψηφοφόρος είμαι, που γράφω αυτό που πιστεύω. Δουλεύω 10 με 16 ώρες την ημέρα, με το χειρότερο αφεντικό, τον εαυτό μου, οπότε, εκτός από το να παίρνω, σπανίως, άδεια από τη σημαία, διατηρώ το δικαίωμα να γράφω τους Χατζηαβάτηδες της σκυφτής «δημοσιογραφίας» και τους φουλαράτους ταβλαδόρους αναλυτές στα κάκαλα μ’, που λέει κι ο φίλος μου ο Σάββας. Οι αμερικάνοι, ο σοφός λαός που εφηύρε το εξάσφαιρο colt peacemaker και το μπιφτέκι ανάμεσα σε δυο ψωμάκια, λένε πως αν κλωτσάς τα σκατά, μόνο εσύ λερώνεσαι. Γι’ αυτό οι «λειτουργοί» της μαζικής αποκολοκύνθωσης μπορούν να μας πουν ότι μα ότι θέλουν, αρκεί, προς Θεού, να μην μας πουν ότι είμαστε σαν τα μούτρα τους.
Όποιος θέλει κομματικές οδηγίες προς ναυτιλομένους, αυθεντικές ερμηνείες ή να ζητήσει τα ρέστα, γιατί κάποιος ή κάτι δεν του κάνει κέφι, λυπάμαι, ας απευθυνθεί στους αρμοδίους, στην γνωστή διεύθυνση. Η υπογραφή μου χαράζει την νοητή κόκκινη γραμμή που ορίζει την αυτόνομη άποψη μου. Ελεύθερος άνθρωπος είμαι και απευθύνομαι σ’ ελεύθερους ανθρώπους.
Το κύριο για μένα, και πιστεύω και για σας, είναι ένα: η Πατρίδα. Όλοι κι όλα πρέπει να την υπηρετούν. Είπα πάλι την κακιά λέξη και διατρέχω τον κίνδυνο να μου πετάξει κανένας γενναίος κανά μπουκαλάκι νερό ή καμμιά «προοδευτικιά» παρόλα από την εξέδρα επισήμων, εκεί που κρύβονται τα σκληρά ανιστόρητα αγόρια και τα παχουλά αφεντικά τους, αλλά εδώ κάτω, στην Θύρα 7, μαζί σας, δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί εδώ, στην Θύρα της αληθινής ζωής, των απλών ανθρώπων, είναι όλα τα ωραία και οι ζόρικες αλήθειες.
Όπως κι εσείς ανήκω στον κόσμο της εργασίας, όπως οι γονείς κι οι παππούδες μου. Και τ΄ όνειρο μου, αν ποτέ τα καταφέρω, είναι να γυρίσω στο σύστημα κλειστής οικιακής αγροτικής οικονομίας των προπατόρων μου, κάνοντας το πιο οργανωμένο κι αποτελεσματικό.
Εργασία, αυτάρκεια, Ελευθερία.
Ένα κτήμα, όπου να ‘χω μόνο τρεις «δικονομικές» προθεσμίες: να οργώσω, να σπείρω, να θερίσω.
Άλογο, αλέτρι, σκύλο και ντουφέκι. Και Σημαία.
Πιστεύω πως η εργασία είναι αξία από μόνη της.
Αγωνίζεσθαι.
Φιλία. Μπέσα.
Δεν πουλάω τους φίλους μου. Ποτέ. Για τίποτα.
Αυτά που πιστεύετε κι εσείς, όπως σας έμαθαν γενιές και γενιές, που ανατράφηκαν με το μάννα της Φιλοτιμίας.
Η ταυτότητα μας είναι το πρόσωπο μας στον κόσμο. Δεν είμαστε μετέωρα, ούτε αθύρματα στον άνεμο. Έχουμε ρίζες, γλώσσα, θρησκεία, ζωή χιλιετιών. Πρόσωπο.
Πιστεύω στον ανθρωποκεντρισμό, που αποκλείει την βαρβαρότητα.
Πιστεύω στις Ιδέες και στα Σύμβολα. Οι άνθρωποι, ζουν, αγωνίζονται, πεθαίνουν γι’ αυτά.
Και βέβαια πιστεύω στην ηγεσία, στην ιεραρχία που βασίζεται στο δίκαιο και την αξιοκρατία, με γνώμονα πάντοτε το κοινό καλό. Αυτά όμως θα τα πούμε άλλη φορά…
Κι όλα μα όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ελεύθερη συνείδηση και θάρρος.
Γιατί νυν και αεί, ελεύθερον το εύψυχον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου