Στις αρχέγονες κοινωνίες, πριν οι άνθρωποι ανακαλύψουν τη γλώσσα για να επικοινωνούν μεταξύ τους, χρησιμοποιούσαν το σώμα τους και μιλούσαν μέσα από αυτό. Ο χορός ήταν γι’ αυτούς, ο τρόπος να αισθανθούν και να εκφράσουν με την μέγιστη ένταση τη σχέση τους με τον άνθρωπο, την φύση, το μέλλον και τους θεούς.
Άλλωστε, ένας συνηθισμένος τρόπος για να ζητήσουν κάτι από τον θεό, ήταν το να χορέψουν. Τις περιόδους ξηρασίας οι Ινδιάνοι χόρευαν τον αντίστοιχο χορό, επικαλούμενοι τη θεϊκή βοήθεια για να βρέξει.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής πορείας, ο άνθρωπος ακόμα κι όταν είχε γλώσσα, χρησιμοποιούσε το σώμα του με τον χορό, προκειμένου να εκτείνει την ψυχή του έξω από αυτό, να της δώσει φωνή μέσω της κίνησης, να εκτοξεύσει τα συναισθήματά του στο σύμπαν.
- Ο άνθρωπος νιώθει την ψυχή του φυλακισμένη και ο μόνος τρόπος να την απεγκλωβίσει είναι ο χορός. Όταν καταλαβαίνει ότι και οι άλλοι νιώθουν έτσι, χορεύει έναν ομαδικό χορό, αισθητοποιώντας έτσι τον πόθο, που υπάρχει στο συλλογικό υποσυνείδητο, για ελευθερία.
- Όταν πάλι νιώθει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει, χορεύει μόνος του, προσπαθώντας να ελαφρύνει το φορτίο που κουβαλάει. Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι παρά μεγάλες ψυχές που δεν μπορούν να φυλακιστούν σ’ ένα σώμα, γι’ αυτό και προσπαθούν μέσω αυτού να ελευθερωθούν.
Αφιερώνονται ολοκληρωτικά και με πάθος σε ένα μεγάλο σκοπό, κάνοντας πολλές θυσίες, συνεχίζοντας τη ζωή. Μια μπαλαρίνα μπορεί να είναι σύζυγος και μητέρα, αλλά πάνω από όλα είναι μια ψυχή με αέναη κίνηση, μια ιέρεια της τέχνης της.
Κάθε κοινός άνθρωπος όταν επιθυμεί να χορέψει, ακούει την προσταγή της ψυχής του, που θέλει να μιλήσει, να εκφραστεί, να ενωθεί με τους άλλους και το σύμπαν.
Στην σύγχρονη εποχή που ο άνθρωπος είναι περισσότερο από ποτέ μόνος, ο χορός είναι το σωσίβιο του για να αναδυθεί η ψυχή του στην επιφάνεια και για να δώσει φωνή στο κοιμισμένο του συναίσθημα.
Στον αιώνα της λογικής, όπου υπερτροφεί η διανόηση….,
ο χορός είναι το μόνο φάρμακο σε όσους έχουν δηλητηριαστεί από τη λογική,
αποδοκιμάζουν την μονοτονία και επιζητούν την ποικιλία.
Μην Απομακρύνεσαι
Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-»Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
«Γιατί χάνουν την ηρεμία τους» απάντησε ο ένας.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» ξαναρωτά ο σοφός.
«Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος» είπε ένας άλλος μαθητής
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
«Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.
«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν.
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.
Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
«Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν,
μην λέτε λόγια που απομακραίνουν,
γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη
που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου